donderdag 5 maart 2015

What's in a name...

Als je vraagt wat mijn naam is, is het antwoord Saartje. En ik ben daar blij mee. Geen moeilijke om te onthouden, geen 13 in een dozijn naam en die 'tje' verjongt toch wat!

Maar eigenlijk is dat mijn naam helemaal niet. Op geen enkel officieel document van mij ga je Saartje tegenkomen. Mijn ouders wouden mij nochtans zo noemen, maar het mocht niet. 33 jaar geleden was de naam Saartje niet katholiek genoeg voor het bisdom Mechelen. Daar stond mijn papa dan in het gemeentehuis. Trots en fier om zijn dochter in te schrijven, maar al meteen teruggefloten door een ijverige gemeenteambtenaar.


En toen werd er officieel Sara op de geboorteakte gezet. Een naam die meteen vergeten werd, want op geboortekaartjes en bedankbriefjes stond steevast Saartje. Enkel toen ik 12 werd en ik me toch al heel groot voelde, heb ik er even aan gedacht om definitief voor Sara te kiezen. Maar lang heeft dat niet geduurd.


Maar door de jaren heen heeft zo'n 'valse' officiële naam toch wel wat nadelen:

  • Je moet het echt telkens weer uitleggen als je naam wordt afgeroepen op officiële aangelegenheden.
  • Je moet het wel eens horen dat je geen 'echt' (alsof het een clubje is) Saartje bent. 
  • Ik was bijna niet afgestudeerd op de lagere school omdat mijn ouders me hadden ingeschreven als Saartje en het diploma dus niet geldig was om me in te schrijven aan de middelbare school.
  • Ik echt totaal niet luister als iemand mij Sara noemt. 
  • Ik heel waakzaam moet zijn als andere mensen vliegtickets voor mij reserveren. 
  • Ik schrik er zelf altijd weer een beetje van als ik die naam tegenkom op documenten. 

Maar het heeft ook nog wel voordelen zeker als ik in het buitenland ben. Menig wereldburger heeft zijn tong al wel eens in de knoop gedraaid door 'Sarthjee' uit te spreken. Dan is het wel geweldig handig om te kunnen zeggen dat je naam 'Sarah' met Engelse tongval is. Zo durven mensen je ten minste met je naam aan te spreken.

90% van de tijd merk ik het dus zelf niet dat mijn naam, mijn naam eigenlijk niet is, maar af en toe steek er zo eens een voordeel of een nadeel de kop op. Zo zal het zijn voor de rest van mijn leven en dat allemaal door die ijverige gemeenteambtenaar die dienst had op 12 februari 1982.

Wie heeft er hier nog allemaal een roepnaam? Hoe komt dat? En vooral vinden jullie dat een nadeel of toch eerder een voordeel?

4 opmerkingen:

  1. Ik heet Regina... niemand van mijn leeftijd heet zo, de generatie voor me heette ook al niet meer zo en generaties na ons zullen ze ook hun dochters ook zo niet noemen...
    Een roepnaam heb ik niet, moest je ideeën hebben :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tiny is al jaren een soort koosnaampje. Ik heet niet echt Tiny maar ik vind het wel liever klinken dan Martine of Tine. In mijn puberjaren koos ik resoluut voor Tine omdat het stoer klonk! En nog een paar jaar later werkte ik op een vrije radio en mocht ik een pseudoniem kiezen. Het werd Ellen, iets totaal anders. Jaren later zijn er nog altijd mensen die mij met die naam aanspreken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haha grappig, ik heet Sandra, maar mijn roepnaam is ook dikwijls Saartje. Het begon allemaal toen ik (in een vroeger leven) juwelen begon te ontwerpen en we een winkel openden. De winkel moest een naam hebben, en voila 'Saartjes Kralen' was geboren!
    Als juf noemen de kleuters me ook dikwijls 'juf Saartje' dat klinkt zo lief, en inderdaad het verjongt wat ;-)
    Trouwens mijn blog heet Saartje@home ;-)

    Grtjs Saartje (die dus eigenlijk Sandra heet)
    http://saartjeathome.blogspot.be

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben ook een Sandra wat je hier vaak hoort, maar men noemt mij vaak Sanneken, maar dat heb ik toch liever niet. Liever gewoon Sandra !
    En een tante van mij heet Flora, maar meer dan zestig jaar geleden heeft mijn opa hemel en aarde moeten bewegen om zijn dochter zo ingeschreven te krijgen!!
    Je ziet. Het verhaal leeft nog steeds en mijn tante heet dankzij de koppigheid van opa echt Flora.

    BeantwoordenVerwijderen