Op Trot: In Flanders Fields

Je kent dat wel, Bongo-bonnen die tot de laatste maand blijven liggen, en dan moet je nog snel snel een vrije dag vinden om erop uit te trekken. Bij ons was het ook weer zo ver. We hadden nog maar een paar weken om op daguitstap te gaan met de trein.

Die bon ligt al bijna een jaar in onze kast. Alhoewel we zeer goed wisten waar we naar toe wilden, kwamen we er nooit toe. Altijd was er wel iets dringender of interessanter om onze weekenddagen mee te vullen, maar zaterdag is het er dan toch van gekomen.

Wij dus richting Ieper om er een bezoekje te brengen aan In Flanders Fields (= Het leven zoals het is: WOI). In de volksmond zeggen ze wel eens dat België maar een scheet groot is, maar wij hebben toch 2 uur en 15 minuten op een trein gezeten om er te geraken. 't Was een boemel, maar we reisden wel in stijl. Nu ja ... als je die muffe eerste klas-zetels in ouderwetse kleuren stijl kan noemen natuurlijk.

Goed! Na een paar uur tuffen door het Vlaamse landschap kwamen we aan in het gezellige stadje Ieper. Je bent hier al zover in West-Vlaanderen dat je sowieso ondertittels nodig hebt, ook al doen ze nog zo hun best. Je kan het ook wel in het Frans proberen. Dat kunnen ze hier ook vrij goed.

Ik had In Flanders Fields ooit al eens bezocht. De geschiedenis zal in tussentijd niet veranderd zijn, maar na een recente opfrisbeurt van het museum ben ik toch eens benieuwd. Al bij het binnenkomen krijg je een armband met een poppy (het symbool van WOI). Volgens de brochure personaliseer je je bezoek met deze armband, want je krijgt info over mensen die gelinkt kunnen worden aan jouw leven. Ik ben er met een identiteitscrisis buiten gegaan, want ik kreeg alleen maar info over mannen die op hun 20ste gestorven waren.

Maar met een thema als WOI wordt er niet gelachen. De donkere sfeer en zware muziek maken dat meteen duidelijk. Grote borden met een historisch overzicht worden aangevuld met kleinere borden met nog meer randinformatie. De glazen kasten staan vol met overblijfselen van deze lugubere oorlog.

Maar, ik ga eerlijk zijn! Het mocht toch echt een tikkeltje meer zijn. Een interactief en interessant museum heeft meer nodig dan een armband met chip en tv's waarop acteurs situaties naspelen. Waar waren die loopgraven die mij deden huiveren, gesimuleerde gasbommen of persoonlijke verhalen die mij echt raakten. Het bleef allemaal wat oppervlakkig en saai.

Conclusie: Ben je een historische freak die alle droge details van WOI wil weten? Dan vind je dit waarschijnlijk geweldig, maar ik wil graag geraakt en ontroerd worden en daar zijn ze jammer genoeg niet in geslaagd. Maar, laat je vooral niet tegenhouden en ga zeker ook eens een kijkje nemen. Dan kan je vooral zelf oordelen.

Nog een extra tip: geef op het einde van je bezoek je armband weer af. Je krijgt er een euro voor in de plaats. Ideaal om die droge, maar zeer erge geschiedenis te gaan doorspoelen.